David Acott miał siedemnaście lat, niewielki kanał na YouTubie i podobnie jak wielu z Was, pałał on miłością do gier komputerowych. Niestety, miał on również ogromnego pecha, bo zdiagnozowano u niego nowotwór, będący prawdopodobnie wynikiem powikłań po udanym (wydawałoby się) przeszczepie wątroby. Rodzice chłopca rozpoczęli walkę o jego życie, ale ta od samego początku szła źle. David kiepsko zniósł chemioterapię i niedługo później zmarł. Wydarzenia te miały miejsce na początku 2015 roku, zaledwie kilka tygodni po premierze pierwszej odsłony serii Dying Light.
Fabuła drugiej odsłony serii Dying Light nie rozpoczyna się od trzęsienia ziemi. Zanim gracz faktycznie zapuka do bramy miasta Villedor i wpląta się w skomplikowane relacje z jego mieszkańcami, najpierw musi odbębnić krótki i spokojny pod względem przebiegu prolog na obrzeżach odizolowanej od świata metropolii. Tam też możemy namierzyć pierwsze z wielu obecnych w grze nawiązań, które dotyczy innej produkcji firmy Techland, mianowicie Dead Island
Od oficjalnej premiery gry Dying Light 2 dzielą nas już tylko godziny – nowa produkcja Techlandu zostanie odblokowana w cyfrowych sklepach w najbliższy piątek, o 1:00 w nocy. Niemal wszyscy mieszkańcy naszego globu będą mogli wcielić się w rolę maszyny do zabijania i siać spustoszenie na ulicach Villedoru przy akompaniamencie odcinanych głów i kończyn. Niemal, bo mamy tu jeden wyjątek od tej reguły. Ocenzurowaną wersję otrzymają – cóż za zaskoczenie! – Niemcy.
Usługa Disney Plus wciąż nie jest oficjalnie dostępna w Polsce, więc wielu fanów Gwiezdnych wojen nie jest w stanie oglądać legalnie nowych seriali osadzonych w tym uniwersum: Mandalorianina i Księgi Boby Fetta. Ten ostatni zbliża się powoli do nieuchronnego końca i na razie mocno koncentruje się na drodze, jaką kultowy łowca nagród przeszedł od rzekomej śmierci w jamie Sarlacca, do zajęcia tronu w pałacu Jabby. Najnowszy epizod jest jednak o tyle nietypowy, że Boby Fetta w ogóle nim nie ma, a na pierwszy plan wraca dawno nie widziana postać. Autorzy serialu przygotowali też małą niespodziankę dla miłośników gry Jedi – Upadły zakon, bo w odcinku występuje też droid znany jako jednostka BD.
Lubicie pudełkowe wersje gier? Ja kiedyś lubiłem, dziś już niekoniecznie. Nie ukrywam, że do pudełek skutecznie zniechęcili mnie sami deweloperzy, którzy na płyty wrzucają byle co, bo przecież już w dniu premiery cierpliwie czeka na nas tzw. „day 1 patch”. Oczywiście do pobrania łatki nikt nas zmusza, przynajmniej na konsoli, ale sami wiecie jak to jest – po co się męczyć z grą w stanie przedzawałowym, skoro na wyciągnięcie ręki znajduje się lekarstwo, swoista patchopiryna.
Hitman znów stał się gorącym tematem, a to za sprawą debiutu ostatniej odsłony serii na platformie Steam, która musiała poczekać okrągły rok na wygaśnięcie umowy, jaką studio IO Interactive zawarło ze sklepem Epic Games Store. „Premiera” nie przebiegła jednak gładko. Duńczycy są aktualnie grillowani w sieci za ceny i to nie tylko samej „trójki”, ale również całej trylogii World of Assassination, która w osobnym zestawie trafiła do sprzedaży. Tradycyjnie już nie obyło się bez problemów technicznych z serwerami, a wisienką na torcie okazało się zamieszanie z zawartością pakietów, bo szybko stało się jasne, że najdroższy z nich (449 zł na PlayStation Store) nie oferuje tak naprawdę wszystkiego, co przez ostatnie lata zostało w temacie Agenta 47 stworzone. Po premierze Hitmana 3 na Steamie odżyły też negatywne głosy na temat zamykającego fabułę etapu w Karpatach, który już wiele miesięcy temu został okrzyknięty najsłabszym epizodem w trylogii i to właśnie jemu poświęcimy teraz trochę miejsca.
Przyznanie kategorii wiekowej „tylko dla dorosłych” stanowi dla producentów gier ogromny problem, zwłaszcza, gdy produkt kierowany jest do użytkowników konsol. Firmy Microsoft i Sony nie życzą sobie przesadnie brutalnych tytułów na swoich urządzeniach, więc po wydaniu negatywnej opinii przez organizacje zajmujące się klasyfikacją oprogramowania rozrywkowego, deweloperzy stają na głowie, by z kłopotliwej sytuacji wyjść obronną ręką. Szczególnie mocno musiało nagimnastykować się znane z serii Saints Row i Red Faction studio Volition, które w styczniu 2005 roku postanowiło wydać przyjemną, ale też mocno kontrowersyjną strzelaninę o nazwie The Punisher.
W ostatniej odsłonie serii God of War, Kratos praktycznie w ogóle nie zwraca się do swojego syna po imieniu, a sporo wypowiedzi skierowanych do potomka kończy suchym słowem „chłopcze”. Rzeźnik ze Sparty okazał się w tej kwestii tak konsekwentny, że wyraz ten (głównie w anglojęzycznej formie „boy” lub „boi”) szybko zrobił furorę wśród fanów cyklu i stał się tematem wielu memów. Biorąc pod uwagę fakt, jak często Kratos po „chłopca” sięga, niespecjalnie nas to dziwi.
Choć wielu graczy zdążyło już ukończyć najnowszą odsłonę serii God of War, to z pewnością nie wszyscy zdają sobie sprawę z istnienia ukrytego skarbu, którego nie sposób odnaleźć w tradycyjny sposób, czyli poprzez eksplorację. Skarbem tym jest legendarna rękojeść do topora noszonego przez Kratosa, a jej niewątpliwą zaletą jest to, że podnosi ona wszystkie atrybuty naszego śmiałka. Na dobrą sprawę można ją odnaleźć w dowolnym momencie po przybyciu bohaterów na Wybrzeże Dziewięciu – jedynym warunkiem na jego otrzymanie jest wdrapanie się na szczyt wieży Muspelheimu i wykonanie bardzo precyzyjnych instrukcji.
God of War to seria gier firmy Santa Monica Studio, która rozpoczęła żywot na konsoli PlayStation 2 w 2005 roku. Począwszy od pierwszego slashera z Kratosem w roli głównej, wszystkie dotychczasowe odsłony miały swoje elementy charakterystyczne, takie jak quick time eventy, walki z ogromnymi monstrami czy panoramiczne ujęcia kamery z częstymi cięciami. Ostatnia odsłona, nosząca po prostu tytuł God of War, okazała się być miękkim rebootem serii, przenosząc ciężar opowieści z wiedzionego zemstą herosa na jego relację z synem. Jednocześnie gra zerwała z klasyczną dla serii kamerą, by w kompletnie inny sposób opowiedzieć historię Atreusa i jego ojca.
